Looking back…

Everyday, this year, I sit down and look back and I am overwhelmed. While thinking about it, I often get these questions. Do I deserve this? What have I done to deserve this? I don’t get clear answers for the questions. Every year, the when I ask the same questions, I get improvised answers . I continue to ask those questions in a hope that someday, I’ll get a clear answer.

But life doesn’t give you everything you want. It gives you what you deserve. And what you deserve depends on a complex equation with infinite variables. It is very difficult to determine the value of a variable. So I just leave the equation to solve by itself. Fate or destiny you may say.

Sometimes, You know the variable. You know which variable is causing the problem and you chase down the variable. The hunt gives a relief for a while. Then there are times when you know the variable but you can’t determine it’s value. This is the time when your patience, your integrity, your will and other core characteristics are tested.

Over the last couple of years, I have identified one such variable which is causing too much of trouble for me. That variable is companion. Believe me, I have tried. I have tried all possible ways to solve this but it’s not as easy as it seems. Apparently, the whole equation will be affected with the determination of this variable. I am stuck. I have no idea how to move forward. The hope that kept me going on for so long is fading out.

Will I be able to solve it before the hope fades out completely???

October – Movie Review

Varun Dhawan

I am completely bored of Hindi movies. Especially those which fall into romance genre. It is always the usual crap. The crux of such movies doesn’t change. Only the treatment of the movie makes it different. Since the last decade, they are reaching new heights of vulgarity. It’s unbearable but yet many of those make it to the 100 Crore club. Thanks to the audience which is not yet ready to fully accept offbeat or parallel cinema.

October is one of those rare gems which doesn’t need anyone else to determine it’s value. A milestone in Hindi movies which can lead Hindi movies into a completely different era where parallel cinema doesn’t exists. It becomes a part of mainstream cinema itself.

This is a simple love story between Dan and Shuili. Both are doing hotel management in the same hotel. They are shown as good friends and nothing else. Then one day, Shuili falls from third floor and slips into coma. Dan is disturbed when he sees her disfigured and attached to life saving machines. A couple of days later, he comes to know that Shuili was asking his whereabouts just before the fall. This changes Dan’s perspective towards her. He starts to think that she loves him which results in his frequent visits to the hospitals. The rest of the movie showcases their bond. Is it love? It looks like that. Or is it something more than friendship? That is totally up to you to figure out.

Dan’s character is something you’ve never ever seen in reel life. Many of you may not have seen such a character in real life. That one character scores home run for this movie single handed. He is weird, absurd, unconventional, unreal, crazy, stupid etc. etc. but you will love him. You will laugh at what he does. He makes you think from his simple talk. Dan reminds me of Ove from ” A man called Ove” which made me love him more. Towards the end of the movie, there’s a mysterious scene. The way I interpreted it was that, Shuili meets Dan for one last time before continuing her journey forward. Let me know what you thought about the scene.

If you are hungry for watching good cinema, just grab the ticket for the next show and watch it. Don’t watch it if you are too much into movies starring Khan’s. This is not for you. 10/10

गुढीपाडव्याच्या शुभेच्छा

नवीन वर्ष. नवीन सुरुवात. यावर्षी काहीतरी वेगळं करण्याचा प्रयत्न करा.
साचेबद्ध राहण्यात काहीच अर्थ नाही. यावर्षी स्वतःसाठी थोडा वेळ काढा.
आपल्या माणसांसाठीसुध्दा थोडा वेळ काढा.
आयुष्यातील छोट्या छोट्या क्षणांचा आनंद लुटण्याचा प्रयत्न करा.
या तुमच्या प्रयत्नांसाठी माझ्या शुभेच्छा. नुतन वर्षाभिनंदन!!

Maunachi Bhashantare

संदीप खरेंची आणि माझी ओळख जवळ जवळ दहा वर्षांपासून… म्हणजे आम्ही प्रत्यक्ष भेटलो नाही. पण त्यांच्या कवितांची आणि माझी. लेखनातून माणसाची ओळख – पारख सहज शक्य आहे. म्हणूनच म्हटलं की मी त्यांना एवढी वर्षे ओळखतो. “मौनाची भाषांतरे” वाचता वाचता दहा वर्षांपूर्वीचा मी आठवलो. खूप काही बोलायचं होतं. पण शब्दच सापडत नसत. अशात, संदीप खरेंनी माझ्या काही भावनांना नां शब्द दिले. हे एका दशकापूर्वी लिहिलेले पुस्तक आज पुर्ण वाचून काढले.

असे वाटले की मी हे पुस्तक तेव्हाच वाचायला पाहिजे होते. त्या अव्यक्त विचारांना मोकळीक मिळाली असती. विचारांची घुसमट होउन मन वैफल्यग्रस्त झाले नसते. दोन ‘मी’ या कवितेचे गीत स्वरूप त्यावेळी मी रिपीट मोडवर ठेवायचो. दिवस असे की, अवयव, आताशा असे हे, नास्तिक या कविता मनात घर करतात. या घरांची दारं सताड उघडी असतात. गरज फक्त आपणच भेट देण्याची ..

अजूनही काहीवेळा व्यक्त करताना अडखळतो. किंबहुना, मला लंगडा असल्यागत वाटते. अशात कुणीतरी लिहिलेल्या कविता माझ्या कुबड्या बनतात. योग्यवेळी, योग्य ठिकाणी शब्दांची साथ मिळाली व ती भावना व्यक्त झाली की बस्स!!

Gulabjaam

 

जेवणाची चव ते करणाऱ्याच्या भावनांवर अवलंबून असते. म्हणूनच घरातल्या जेवणाला चव असते. बहुतेक वेळा.. म्हणजे जेव्हा चव बिघडते तेव्हा समजायचं की “भांडे” जास्त गरम झाले होते. लंडनमध्ये रहाणार्‍या आदित्यला अस्सल पुणेरी शाकाहारी स्वयंपाक शिकायचाय. तो आपली नोकरी सोडून पुण्यातील मित्राकडे रहायला जातो. त्यांच्या जेवणाच्या डब्यातील गुलाबजाम खाऊन त्याला आपल्या बालपणाची आठवण होते. विचारपूस केल्यानंतर, आदित्य राधाकडे जेवण शिकायला लागतो. इथे कथेत पुणेरी टोमणे हसायला भाग पाडतात. त्यानंतर जो काय अप्रतिम कॅमेरा वापरलाय… अहाहा!! ते जेवणाचे पदार्थ तोंडाला पाणी आणतात व त्या पदार्थांना बघून डोळे सुखावतात. जेवणातील पदार्थ, साहित्य यांच्या उपमा देऊन सुंदर तत्वज्ञान मांडलंय. कथेला अनुसरून लिहिलेले संवाद वाखाणण्याजोगे आहे. चित्रपटाची मांडणी फारच मजेशीर आहे व कुठेच कंटाळा येत नाही. सिध्दार्थ चांदेकर आणि सोनाली कुलकर्णीने प्रभावी व्यक्तीमत्वं साकारली आहे. एकंदरीत हा चित्रपट एकदा बघून समाधान होणे शक्य नाही. एकदा तरी चव चाखून बघाच… ९/१०